Ο Δανιήλ Ιβάνοβιτς Χαρμς ήταν μεγάλος και τρανός συγγραφέας από την Αγία Πετρούπολη (τότε Λένινγκραντ) και έγραφε σημαντικά ποιήματα, ιστορίες και θεατρικά και το πόσο αλλόκοτη είναι η κοινωνία. Ο Βάσια Ουανσέκοβιτς δεν ήξερε να γράφει καλά και μια μέρα που σκεφτόταν πώς να γίνει κι αυτός τρανός συγγραφέας, ήπιε πολλή βότκα, πήρε ένα ηχογραφητήρι, μπούκαρε στο σπίτι του Δανιήλ Ιβάνοβιτς Χαρμς κι άρχισε να τρώει τα γραπτά του μέσα από τα τετράδια στα οποία τα είχε φυλαγμένα. Έφαγε, έφαγε, έφαγε ο Βάσια, ώσπου η κοιλιά του δεν άντεξε άλλο, και πες λίγο τα 18 γραπτά του Χαρμς, πες λίγο η βότκα, άρχισε να ξερνάει τα γραπτά του Χαρμς μέσα στο ηχογραφητήρι. Έκαμε κι απόκαμε ο Βάσια με τα ξερατά και το ηχογραφητήρι και δεν ήξερε τι να κάνει για να γίνει τρανός συγγραφέας σαν τον Χαρμς. Τότε σκέφτηκε: “θα πω στον ταχυδρόμο Γουιτρανσφέροβιτς να στείλει τα ξερατά στον Μιχαήλ Τεχάνοφ που είναι μεγάλος και τρανός μουσικός και αν κατουρήσει τη μουσική του πάνω από τα ξεράσματα τότε δε θα φαίνονται τόσο άσχημα και θα γίνω μεγάλος και τρανός συγγραφέας.” Έτσι κι έκανε, κι ένα βράδυ, ο ακούραστος ταχυδρόμος Γουιτρανσφέροβιτς έστειλε στον Μίσα Τεχάνοφ τα ξερασμένα γραπτά του Χαρμς. Ο Μίσα, που ούτε τρανός, ούτε σπουδαίος μουσικός ήταν, χάρηκε πολύ που κάποιος τον θυμήθηκε και του έστειλε ένα κουτί με ξερασμένα φύλλα τετραδίων. Άπραξε το τσέλο του, άρπαξε το μπάσο του, κι άρχισε να κατουράει νότες πάνω στα ξεράσματα και σκεφτόταν: “τι μεγάλος και τρανός μουσικός θα γίνω άμα κατουρήσω μουσική πάνω στους στίχους του Δανιήλ Ιβάνοβιτς Χαρμς που τους έφαγε ο Ουανσέκοβιτς και τους ξέρασε.” Και φώναξε και τον καλό του φίλο και τρανό κιθαριστή Κωνσταντίν Νύκτοφ, να κατουρήσουνε μαζί γιατί φαίνεται τα κατρουλιά του Μίσα δεν έφταναν για να καλύψουν όλα τα ξερατά. Έλα μου όμως που τόσο κατρουλιό από δύο άτομα πάνω σε ξερατό είναι δύσκολο να το συμμαζέψεις! Κι ο Μίσα με τον Κώστυα τότε είπαν στον φίλο τους, τον δεινό ηχολήπτη Πάσα Βεκίλοβιτς, που εκείνη τη στιγμή έπινε γάλα, να τους βοηθήσει να σκουπίσουν τα ζουμιά ξερατού και κατρουλιού που φεύγαν από τις άκρες κι έσταζαν πάνω στο τσέλο και στο μπάσο του Μίσα και στην κιθάρα του Κώστυα. Κι ο Πάσα τότε σκέφτηκε: “αν βοηθήσω τον Μίσα, τον Κώστυα και τον Βάσια με τις βρωμιές τους, επειδή είναι μεγάλοι και τρανοί μουσικοί και συγγραφείς, να δεις που θα βγάλουν πολλά καπίκια και μπορεί να μου δώσουνε κι εμένα κάποια καπίκια και να βάλουν και τ’ όνομά μου στις ευχαριστίες και να γίνω κι εγώ διάσημος και τρανός.” Κι άρχισε έτσι ο Πάσα να γλείφει προσεκτικά γύρω-γύρω το μείγμα κάτουρων και ξερατών γνωστό ως “18 Κείμενα” που πλέον έμοιαζε πολύ πιο συμμετρικό και όμορφο, ακριβώς όπως η Φύση και ο Θεός ξέρουν να φτιάχνουν τα πάντα στον κόσμο με σοφία και με γεωμετρία, που λένε. Εκεί που τελείωνε όμως το έργο του, λίγο το γάλα πες, λίγο η αγωνία πες, ο Πάσα κάπως σαν να αδιαθέτησε και άρχισε με τη σειρά του να ξερνάει πάνω στα ξερατά και τα κάτουρα και επειδή είχε πάθει και διάρροια με το γάλα, του έδωσε και κατάλαβε. Όπως-όπως, μάζεψε με τα χέρια του τις άκρες των ξερατών και του κατρουλιού και της διάρροιας, ώστε το περίγραμμα να φαίνεται κάπως αρμονικό. Ο Μίσα Τεχάνοφ τσαντίστηκε και έδωσε μια μπάτσα στον Πάσα Βεκίλοβιτς και μαζί με τον Βάσια Ουανσέκοβιτς και τον Κώστυα Νύκτοφ σκέφτηκαν ότι πολύ καλύτερο θα ήταν για να μη φαίνεται όλο αυτό το χάλι, να το καλύψουν με ένα όμορφο χαλί και να το παρουσιάσουν έτσι στην αγορά μουσικής και λογοτεχνίας. Έτσι θα επωφεληθούν όλοι, και ο Βάσια, και ο Μίσα, και ο Κώστυα και ο Πάσα, εφόσον όλοι θα αναγνωρίσουν τη δουλειά τους, αλλά και οι μουσικοβιομήχανοι και οι εκδότες, αφού ό,τι μοιάζει όμορφο είναι στα σίγουρα καλό. Έτσι είπαν στον φίλο του Μίσα (που επειδή ήταν μεγάλος και τρανός μουσικός είχε πολλούς φίλους που τον αγαπούσαν αληθινά και θα έκαναν τα πάντα για χάρη του και για λίγα καπίκια), τον Σλάβα Σταυριάνοφ που ήταν καλός διακοσμητής, να πλέξει ένα χαλί με τη μουτσούνα του Δανιήλ Ιβάνοβιτς Χαρμς και κάτι γράμματα και μ’ αυτό να καλύψουν τις βρωμιές τους. Κι ο Σλάβα Σαυριάνοφ σκέφτηκε: “αν τους φτιάξω την εικόνα που θέλουν, επειδή κι ο Μίσα, κι ο Βάσια, και ο Πάσα είναι όλοι σπουδαίοι και τρανοί καλλιτέχνες και πολλοί θα θέλουν να δουν τι κρύβει αυτό το χαλί, όλοι θα θέλουν να μάθουν ποιος το έφτιαξε κι αυτό θα με κάνει διάσημο και τρανό και ίσως να μου δώσουνε και κανένα καπίκι για τον κόπο μου.” Έτσι είπε και στρώθηκε στη δουλειά ο Σλάβα αφότου πρώτα έκλεψε κλωστές και μια ραπτομηχανή γιατί δεν είχε σπίτι του. Για την ακρίβεια, πρώτη φορά έφτιαχνε χαλί. Τους πήγε το χαλί σε λίγες μέρες και σαν το είδαν ο Πάσα, ο Μίσα, ο Κώστυα και ο Βάσια ξετρελάθηκαν κι αμέσως το πέταξαν πάνω στα ξερατά και τα κάτουρα. Ο Βάσια τότε άνοιξε μια βότκα για να γιορτάσουν, ο Πάσα άνοιξε το γάλα του και ο Μίσα υποδέχτηκε τις όμορφες τσουπωτές και φαρδοκάπουλες Ρωσίδες που ήρθαν να γιορτάσουν μαζί τους. Κι όπως χόρευαν πάνω στο χαλί, από τα υγρά που υπήρχαν από κάτω, αυτό γλίστρησε και πήρε αμπάριζα όλους τους χορευταράδες που πέσανε μέσα στα ξερατά και στα κατρουλιά. Και όπως ήτανε, πες λίγο η βότκα, πες λίγο ο ενθουσιασμός με τις όμορφες τσουπωτές Ρωσίδες που τους πήραν τα μυαλά, τύλιξαν τα ξερατά και τα κατρουλιά που ήταν κάποτε τα 18 κείμενα του Δανιήλ Ιβάνοβιτς Χαρμς και άρχισαν να τα περιφέρουν όλο χαρά και ευχαρίστηση στο Μπάντκαμπγκραντ. Κάτι δημοσιογράφοι τους είδανε και τράβηξαν φωτογραφίες και τους γράψανε οι εφημερίδες που έφτασαν ως το Λένινγκραντ. Σαν τα είδε όλα αυτά στην εφημερίδα ο Δανιήλ Ιβάνοβιτς Χαρμς, έκανε ότι τρελάθηκε και τον κλείσανε το ψυχιατρείο των φυλακών του Λένινγκραντ κι εκεί μια μέρα από την πείνα πέθανε.